Het heeft een tijdje geduurd voordat ik een beetje mijn weg gevonden heb hier in de provincie van Krabi.
Ik miste onze vorige woonplek in Wang Nam Yen heel erg. Het was mijn nieuwe thuis, een leuke woning, een goede school en vooral de eigenenaars van het resort werden onze vrienden waar we geregeld werden uitgenodigd om te komen eten of om iets te bezoeken.
De eerste dagen hier in de provincie van Krabi verliepen moeilijk. Het resort waar we verbleven was alles behalve aangenaam. Het miste karakter, de eigenaar was niet zo aangenaam maar vooral je had weinig of geen privacy. Ik miste ook vooral de kans om buiten te zitten omdat er daar de gelegenheid niet voor was en persoonlijk is dit wel iets belangrijk voor me. Ook de nieuwe school vergde een hele nieuwe manier van les geven. Les geven aan eerste graad is heel wat anders dan aan jongeren van de tweede graad. Vooral het lawaai dat je de hele dag omringd was moeilijk voor mij om te verwerken. Ieder avond kwam ik met hoofdpijn naar huis. Op de vorige school was er een aparte leraars kamer waardoor je toch wat privé momenten had tussen de lessen door. Op mijn nieuwe school zit je dus de hele dag in de klas omringd door je studenten die constant aandacht willen. Stilte is een luxe.
Nu, doordat we verhuist zijn naar een eigen huurhuis is er toch veel veranderd. We hebben nu veel meer privacy en de gelegenheid om buiten te zitten. Genieten van stilte en natuur is terug een mogelijkheid. Achter onze woning is een klein bos waar verschillende dieren verblijven zoals vogels, slangen en vele andere insecten wat voor mij een plezier is. Wakker worden met het geluid van de vogeltjes of naar bed gaan met het gesjirp van de krekels is toch wat anders dan het op en weg gaand verkeer van de verblijvende gasten in het resort.
Door tijdens pauzes een wandelingetje te maken nabij de school of te gaan naar mijn favoriete koffietentje heb ik de tijd om me terug op te laden. Ook naar de bovenste verdiep van de school stappen geeft de gelegenheid om eventjes met rust gelaten te worden en bovendien heb je daar een prachtig uitzicht over de omgeving. Kleine dingetjes die de dag doorbreken met positiviteit.
De straat waar onze woning is is ook een rustige straat waar weinig of geen lawaai is. Het ligt buiten het centrum van de stad en wat verder weg van de school maar we komen hier niks tekort.
Niet ver van ons zijn een paar goede restaurants, winkels en op zondag is er een ochtend markt.
Een paar nabijgelegen straatjes leiden naar bossen en landbouwgebieden wat voor mij natuurlijk de gelegenheid geeft om een klein ommetje te maken en op ontdekkingstocht te gaan naar insecten.
Ik ben blij dat we hier nu toch onze plek gevonden hebben en dit onze nieuwe thuis wordt.
Op facebook en andere sociale media zie je soms discussies of NNES (non native English speakers) al of niet de ideale leerkrachten zijn om Engelse les te geven. En ik kan wel begrijpen waar dit vandaan komt, immers stel je eens voor dat een buitenlander Nederlandse les komt geven en zijn moedertaal niet het Nederlands is. Je gaat dan afvragen of deze persoon wel alle grammaticale kennis heeft en alles wel correct uitspreekt.
Als NNES moest ik bewijzen hier in Thailand dat ik voldoende Engelse kennis bezit door een test af te leggen voor de Britisch Council en moest ik op zijn minst een score behalen van 5.5 op alle vlakken.
De test bestaat uit 4 delen namelijk lezen, schrijven, luisteren en spreken en dit allemaal op een academisch niveau.
De test is alles behalve simpel en is tegen de tijd om alles nog wat spannend te maken. Voor degenen die de test eens willen ervaren typ https://ieltsonlinetests.com/ in je zoekmachine waar je de test gratis kunt oefenen. Persoonlijk heb ik deze site veel gebruikt om me voor te bereiden op de werkelijke test.
Alleen vraag ik me af waarom de lat zo hoog ligt hier in Thailand en waarom sommigen een probleem maken over het feit dat je moedertaal geen Engels is en je toch Engelse les geeft.
Ik kan je verzekeren mijn studenten verstaan me beter dan wanneer iemand met een accent van Birmingham hen les komt geven.
Maar dit alles terzijde.....
Ik zie nooit berichten die het Thaise schoolsysteem aankaarten terwijl dit wel degelijk de oorzaak is waarom Thailand zo slecht scoort op Engelse kennis en waarom de meeste Thais geen Engels kunnen terwijl dit hun toch wordt aangeleerd vanaf kindergarten liefst door een native spreker.
Het grootste probleem waarmee je wordt geconfronteerd als leerkracht Engels is dat iedereen slaagt!
Je kan en mag je studenten geen onvoldoende geven....je dient ten alle tijden een minimum score te geven van zes.
En natuurlijk weten jouw studenten dit dus waarom zouden ze moeite doen om te leren???
Wil dit zeggen dat alle studenten dan niet geïnteresseerd zijn in Engels....natuurlijk niet ik heb enkele pracht studenten die alle moeite doen om zoveel mogelijk te leren.
Alleen vind ik het soms spijtig dat wanneer ik weet dat iemand die heel veel moeite heeft gedaan om de test te doen en een zes behaald even veel krijgt als iemand die er totaal niks voorgedaan heeft.
Hoe moet deze persoon zich voelen wanneer hij een zes krijgt (die hij verdient) en hiervoor alle moeite heeft gedaan t.o.v. de persoon die niks gedaan heeft en geslaagd is (onverdiend)?
Motivatie valt hierdoor weg.
Dus in plaats van te discussiëren over de capaciteiten van NNES leerkrachten zou men zich beter concentreren op het werkelijke probleem.
Hoe Thaise studenten terug motiveren om lessen te volgen en Engels te leren en scores te geven die de werkelijkheid reflecteren over de kennis die ze hebben verworven.
Om een visum Non B oftewel het werk/business visum te bekomen moet je naar het buitenland gaan om vandaar naar een plaatselijk Thais consulaat te gaan om daar je aanvraag in te dienen. De aanvraag zelf kan dus niet gebeuren in Thailand zelf.
De organisatie of school waarvoor je gaat werken moeten alle documenten die gevraagd worden in orde maken.
En daar begon de ellende dus .....een week voor mijn vertrek ging ik naar het secretariaat om mijn papieren op te halen daar ik het bericht had gekregen dat ze in orde waren gemaakt. Maar de desbetreffende persoon die verantwoordelijk is voor deze wou ze niet geven voor allerlei onduidelijke redenen.
Enkel op de dag zelf of de dag daarvoor kon ik ze krijgen.
Oké....bizarre regel maar niks aan te doen. Ik had het liever anders gezien want mocht er iets fout zijn dan was er nog tijd om dit op te lossen. Dus de dag voor mijn vertrek haal ik de documenten op (op een vrijdag want zaterdag vertrok ik met de bus naar Maleisië) en ik weet niet waarom maar ik vroeg aan een Thaise mede leerkracht of de documenten wel waren gericht naar het consulaat in Kotah Baruh Maleisië. Nee, was het antwoord ze zijn opgesteld voor het consulaat in Kuala Lumpur.....Wat!!!! Ik had haar toch duidelijk gezegd dat de documenten dienden opgesteld te worden naar het consulaat in Kotah Baruh, ik had dit haar zeker een vijftal keren gemeld. Probleem dus, want ik had alles al geboekt zoals mijn busrit, hotel en registratie naar Kotah Baruh.
Uiteindelijk konden ze dit nog oplossen door naar de hoofdstad in Krabi te gaan om daar een ander document te laten opstellen naar de stad en consulaat van mijn keuze. Op het einde van de dag kwamen ze dan het nieuwe papier aan me afgeven, oef effe een stress moment. Maar doordat ik al zo mijn bedenkingen had bij de rest van mijn documenten en ik de verantwoordelijke niet echt vertrouwde liet ik deze door mijn vriendin herlezen en controleren en wat bleek er was dus een tweede vergissing gebeurd. De politie verklaring van vorig jaar had ze gegeven in plaats van de nieuwe die ik vorige maand had verkregen. Dus vrijdagavond, de school gesloten en de volgende dag zaterdag....iedereen die ik kende van de school opgebeld en gevraagd om dit zo snel mogelijk op te lossen.
Zaterdag ochtend met enkele leerkrachten op zoek dus naar dit papier op de bureau van de verantwoordelijke persoon (die natuurlijk zelf niet wou komen). Gelukkig vonden we het papier vrij snel en kon ik een half uur later vertrekken met de bus richting Maleisië.
Dus ik raad ten strengste aan indien je ooit Thailand dient te verlaten om voor welke reden dan ook......controleer de documenten, zie of alles aanwezig is wat wordt gevraagd en laat het her controleren door je Thaise vriend(in) want de meeste documenten zijn opgesteld in het Thais.
Anders maak je een reis voor niks, betaal je voor een visum (dient op voorhand betaald te worden en indien afgekeurd wordt je niet terug betaald) dat je niet zult verkrijgen en dien je alles her opnieuw te doen.
Het waren de afgelopen dagen stress volle dagen. Op 9 mei vorige maand nam ik nog contact op met mijn vorige school en agentschap en beide beweerden dat mijn werkvergunning en visa nog steeds in orde waren. Nee, we hebben allebei niet gecanceld.......dus ik gerust en in het vertrouwen dat ze de waarheid spraken.
Maar wat bleek toen mijn nieuwe agentschap de werkvergunning wou overnemen was dat deze niet meer geldig was en nog erger dat deze alreeds was beëindigd op 1 mei samen met mijn visa.
Dus alleen werd er niet tegen me gelogen er was dus ook geen communicatie naar mij gezonden dat alles was beëindigt.
Paniek, wat nu? Na een bezoek aan de regionale politie en immigratie werd me aangeraden om zo snel mogelijk de grens over te steken en terug te keren naar Thailand met een toeristen visum en de hele paperassen winkel opnieuw op te starten.
De volgende dag dus met een visa run agentschap naar de grens met Maleisië, een vier uur durende rit.
Het busje zat vol met Russen uit Phuket die hun visa wilden hernieuwen om langer te kunnen verblijven. Ik persoonlijk mocht wel een boete verwachten daar ik reeds al een geruime tijd een zogenaamde "overstay" aan het doen was, ongewild en niet mijn fout maar het opzettelijk mij in een moeilijke situatie plaatsen door mijn toenmalige school en agentschap.
Grensovergangen kunnen behoorlijk intimiderend over komen en zeker wanneer je documenten niet volledig in orde zijn.
Maar de goden waren met mij, ik hoefde gelukkig geen boete te betalen. Waarom kan ik niet vertellen daar ik mezelf niet in verdere problemen wil werken maar laat ons zeggen dat Pinokkio aan het werk was.
Nu terug in Thailand dus en laat ons hopen dat alles nu in orde komt met mijn documenten zodat ik terug legaal aan het werk kan.
Dit is het enige wat ik verlang.....wonen en werken in Thailand op een legale manier. Zodat ik hier een toekomt kan opbouwen samen met mijn vriendin.
Maar dit wordt niet gemakkelijk gemaakt, je dient de stress en het geloop erbij te nemen om alle documenten hiervoor nodig in orde te krijgen en te houden.
Het is dus allemaal anders verlopen dan dat ik had bericht. Ik heb dus geen werk gevonden in Bangkok maar in Krabi het zuiden van Thailand.
Om het verhaal kort te houden waren er dus valse beloften gemaakt zowel door het agentschap als de school zelf. Er was me een garantie gegeven dat ik gezondheid zou geven in een school in Bang Phli want de school was wel tot 99% geinteresseerd dus ik kon op beide oren slapen. Na meerdere malen bij de school langs geweest te zijn voor gesprekken werd de dag voor ik kon starten me gemeld dat ik niet meer moest langs komen. Zonder reden werd dus alles gecanceld. Ik mocht opnieuw gaan zoeken naar werk en dit terwijl we al verhuisd waren naar Bangkok om dichter bij de school te zijn.
Ik had gelukkig nog een troef achter gehouden daar ik vroeger een bericht had gekregen van een agentschap dat interesse in me had voor een positie in Krabi.
Terug contact opgenomen met de vraag of de positie nog vrij was en gelukkig voor ons was deze nog beschikbaar.
Al mijn documenten opgestuurd samen met een introductie filmpje en de volgende dag zaten we al op een vlieger richting Krabi.
Toen we terug in Wang Nam Yen aankwamen kreeg ik een raadselachtig berichtje van mijn agentschap waarop te lezen viel wat mijn plannen nu waren? Daar ik niet goed kon volgen stuurde ik een bericht terug: welke plannen? Wel, waar wil je nu werken en wil je nog verder werken met ons.....
Toen ik dit las voelde ik een lichte paniek opkomen.....ik was dan ook in de veronderstelling dat mijn contract zou vernieuwd worden daar er niemand iets had gezegd dat dit niet het geval zou zijn.
Ik besloot het agentschap op te bellen voor alle duidelijkheid.
Daar beweerde de desbetreffende dame dat de school dit al had besloten in februari en dat zij, het agentschap me dit zouden hebben verteld in Maart. Niet dus....ondanks ik bewijzen had dat ze me noch hadden gebeld, noch een bericht hadden gestuurd in Maart bleven ze bij hun standpunt. U bent verwittigd....ja inderdaad mocht ik zogezegd verwittigd zijn zou ik dus op mijn dooie gemakje op vakantie gaan zonder uit te kijken naar ander werk..yeah right.
Het ergste van al vond ik dat de school totaal niks naar mij had gecommuniceerd. Later kreeg ik hier wel excuses voor maar toch...
Paniek dus, want normaal gezien indien wanneer een contract wordt verbroken of niet wordt verlengd heb je 7 dagen de tijd om ander werk te vinden of het land te verlaten.
Ik was dus in de veronderstelling dat ik meer dan een maand illegaal in het land was, hierop staan dus zware straffen, boetes tot wel 2500 euro tot en met gevangenisstraf.
Kun je mijn gevoelens begrijpen op dat moment....
Toch kwam er een lichtpuntje in de zaak daar de school mijn werkvergunning en visa B niet hadden gecanceld bleven deze nog geldig tot 29 Oktober.
Ik had dus nog tijd om nieuw werk te vinden.....oef.
Nu in samenwerking met een ander agentschap heb ik dus nieuw werk gevonden in Bang Phli wat in de provincie Bangkok ligt waar ik gezondheid moet geven in het Engels.
Volgende week maandag moet ik een demo les van ongeveer 5 a 7 min en zou ik starten de volgende dag. De school zou dan het visum en de werkvergunning overnemen.
Goed nieuws dus...maar nog veel te doen.
Op Zoek naar nieuwe accommodatie en een verhuis regelen voor al onze spullen.
Vervuiling door platsic en luchtverontreiniging zijn veelal onderwerpen die je niet hoort als je Thailand opzoekt in de sociale media. Veel clipjes en video's waar de natuur en de cultuur mooi in beeld wordt gebracht wel, toch is er ook een donkere zijde in Thailand.
Thailand kampt met serieuze milieu problemen voornamelijk met zijn plastic verwerking (ongeveer 3.4 miljoen ton plastic afval per jaar) en het jaarlijkse gebruik van het verbranden van afval en akkers door de dorpelingen.
Dit probleem is voornamelijk te zien in het noorden van Thailand in de steden Chiang Mai en Chiang Rai die beide onder een dikke smog laag komen te liggen gedurende het brand seizoen (burning season) van februari tot Maart en later.
De luchtkwaliteit in die maanden is dan zo slecht dat men al spreekt over een jaarlijkse terugkerende milieuramp.
Klachten als brandende ogen en ademhalingsmoeilijkheden komen vaak voor en opnames in ziekenhuizen blijven stijgen in die periodes.
Ondanks de autoriteiten strenger optreden blijft het probleem bestaan daar aanhoudingen zelden zijn en de vuurtjes veelal s'nachts worden voorbereid.
Maar waarom wordt dit verbranden dan gedaan?
Het branden in bossen en velden is een snelle maar voornamelijk een goedkopere manier van ruimen, met de hand ruimen kost teveel tijd en machinaal te veel geld.
Bovendien zorgt de as samen met de regen die komt voor een vruchtbare grond.
Een ander probleem dat zich voordoet in de dorpen is dat er geen vuilophaling aanwezig is waardoor de dorpelingen hun vuil dan maar verbranden.
Er is geen andere mogelijkheid voor hen.
In het dorp waar ik verblijf bij de ouders van mijn vriendin komt wel dagelijks iemand rond die je plastic flessen komt ophalen en deze opkoopt.
Een mooi initiatief maar ander plastic afval zoals plastic zakken en andere zaken gemaakt van plastic worden gewoon verbrand samen met het andere afval zoals karton, voedselresten, blikjes etc.....
Dagelijkse rookpluimen bij de buren en omgeving is geen uitzondering en hoewel ik hier zeker geen voorstander van ben van deze methode kan ik het hen ook niet kwalijk nemen.
Immers waar blijf je met je afval als men het niet komt ophalen om te verwerken.
Voordat we naar het ouderlijke huis zouden gaan van Por besloten we om allereerst een paar dagen vrij te nemen om wat te rusten en te genieten.
We besloten om naar Koh Si Chang te gaan omdat we allebei de voorkeur hebben in een omgeving te vertoeven dat nog niet zo bekend is bij de meeste mensen.
Als we ergens logeren willen we vooral rust en kalmte, voor ons geen drukke straten met strandbars etc...
Koh Si Chang is een klein eilandje voor de kust van Thailand. Het behoord tot de provincie van Chonburi en is te bereiken per boot vanuit Sri Rachab.
Het is vooral bekend onder de inwoners van Bangkok en wordt veelal aangedaan als een dagtrip.
Er is één klein strandje aanwezig op het eiland waar je kunt zonnebaden en zwemmen en het eiland zelf is best te verkennen met een gehuurde scooter.
Kostprijs voor twee dagen was 600 euro zo'n 15 euro omgerekend.
Wat valt er dan allemaal te doen op dit eilandje..?
Wel er is een prachtige Chinese tempel Chao Pho Khao Yai Shrine die je kunt bezoeken die zeker de moeite waard, prachtige beelden die in een grot zijn geplaatst en waar een mystieke sfeer heerst.
Daarnaast is er een immens Boeddha beeld dat het eiland over kijkt dat je op je bucketlist moet plaatsen.
Wat ik zeker aanraadt is om s'avonds naar een uitkijkpunt te rijden om de zonsondergang te gaan bewonderen.
Ook is er een rotsformatie waar de zee doorheen een opening komt of tegen aan beukt wat zeer populair is als een Instagram spot voor de jongeren.
Op het eiland zijn verschillende wegwijzers en straat plannen aanwezig die je tonen waar de bekendste attracties zijn...maar wees gerust verdwalen zul je op dit eiland zeker niet. 😆
Als de avond valt zijn er talrijke restaurantjes en streetfood stalletjes geopend waar je verrukkelijke visgerechten kunt eten...
Uitzonderlijk voor Thailand er is maar één 7/11 winkel aanwezig op het eiland en een enkele bank waar je een ATM automaat vind.
Koh Si Chang ademt het echte eiland gevoel, alles verloopt er rustiger en in een slow tempo...
Wat me wel opviel was dat er heel veel schepen langs varen en dat er een drukke bezigheid is op de zee.
Iets wat veel minder het geval was op bijvoorbeeld Koh Larn.
We zijn er twee dagen verbleven en hebben ons zeer goed gehad.
Lekker gegeten en gedronken, mooie zonsondergang bewonderd en de tempels waren zeker in mijn ogen dan toch het bezoeken waard.
Als je een paar daagjes rust wilt na al je reizen en je bent in de omgeving van Bangkok of Chonburi dan raad ik dit eiland zeker aan.
Elke ochtend wanneer ik naar school ga passeer ik verschillende luidsprekers waaruit een Thaise stem of muziek klinkt. Dit gebeurt meestal vrij vroeg zo tussen 7 en 8 uur. Allereerst wordt een muziekje afgespeeld waarna een stem van alles begint op te zeggen.
In het resort waar we leven lopen een aantal katten vrij rond, ze hebben geen eigenaar en zijn waarschijnlijk door iemand hier gedropt.
Toen ik vorig jaar in Thailand aankwam was het enige wat ik bezat een rugzak met wat kleren, een laptop, camera en een smartphone.
De afgelopen tijd hebben Por en ik hydroculture uitgeprobeerd. In hydrocultuur worden je planten niet gepland in de aarde maar laat je de wortels van de plant groeien in water. Voordelen zijn dat je veel minder moet omkijken naar je planten en dat je niet continue onkruid moet uittrekken. Zaadjes worden bevochtigd en op keukenpapier gelegd en in de ijskast geplaatst, na een drietal dagen beginnen de zaadjes te kiemen waarna je ze voorzichtig met hun fragiel worteltje in een schuimpje plaats. Het schuimpje wordt dan in een daarvoor plastic bekertje geplaatst en deze worden worden dan in een bak van piepschuim gebracht met daarvoor aangebrachte holtes in het deksel. De bak wordt gevuld met water en voedingsstoffen en dat is het dan. Vanaf nu kun je de groei van je plantjes observeren en geloof me het gaat zeer snel zeker hier in Thailand met zijn warme temperaturen. Wat ook opvalt is dat na de oogst de, in dit geval, de sla zeer lang goed blijft en veel voller smaakt.Â
Zomerkamp is nu al een week bezig en ik heb het geluk dat ik een super toffe klas heb met studenten die willen leren, luisteren en doen wat hun verteld wordt. Toen de klassen werden verdeeld onder de leerkrachten had ik normaal gezien de eerste week klas M4 maar doordat mijn Keniaanse collega het niet zag zitten om terug klas M2 (deze klas had ze het afgelopen jaar door les gegeven) te doen hadden we dus gewisseld. Ze zouden zeer rumoerig zijn en onderling luid liggen praten. Het is dan ook een jong publiek, ze zijn allen rond de 12 a 13 jaar. Maar persoonlijk heb ik dat wel graag, ik geef veel liever les aan jonge kinderen dan aan pubers of 18 jarigen. Dus de eerste dag van deze week gestart met een bang hartje maar wat bleek....Deze klas is echt goed, hun Engelse kennis is meer dan ik had verwacht en wat nog belangrijker is ze voeren hun opdrachten uit en geven antwoord op vragen. Bij de ouderen is dit namelijk een probleem, ze hebben er geen zin in, antwoorden niet of weinig op vragen (niks erger dan een stille klas na een vraag) en hun opdrachten moet je duizend keer uitleggen.
Het is een lange tijd dat ik nog eens iets gepost heb redenen hiervoor was dat ik druk bezig was met het voorbereiden, afnemen en verbeteren van examens.
Elke dag verwonder ik me over het feit dat ik 9621km, in vogelvlucht , van mijn geboorte land verwijder ben. Ik denk dan ook dat het voor velen een droom is om te leven in een tropisch land. Maar de werkelijkheid kan wel eens anders zijn.Â
Het eiland Koh Larn ligt dichtbij de beruchte badplaats Pattaya wat vooral bekend is voor zijn nachtleven en jonge dames van lichte zeden. Mijn eerste indrukken van Pattaya waren vooral dat het een drukke lawaaierige plaats aan de kust was. Ook het strand was naar mijn mening niet echt uitnodigend om op plaats te nemen. Veel te veel toeristen en luidruchtige muziek die uit verschillende geluidsboxen galmde. Gaan zwemmen leek mij vooral een gevaarlijk avontuur daar de badplaats vol lag met plezierboten, waterscooters die op volle snelheden voorbij walsten en de op en neergaande speedboten en ferries die de toeristen naar de verschillende eilanden brachten of op excurcies meenamen.
Ik heb eindelijk eens een goed bericht in verband met mijn visum. Ik heb dus het visum-B verkregen waardoor ik nu drie maand zonder problemen kan verblijven in Thailand. Deze maanden geven me dan de tijd om mijn leraar licentie en werkvergunning aan te vragen.
Om legaal te kunnen werken in Thailand heb je een Non-B visa nodig en een werkvergunning. Het grote probleem met deze documenten is dat ze niet eenvoudig te verkrijgen zijn. Volgens de wet zou je je Non-B visa moeten verkrijgen in je thuisland vooraleer je naar Thailand reist. Alleen, geen enkele school in Thailand neemt een leerkacht aan die nog in zijn thuisland is. Met andere woorden om een kans te maken te worden aangenomen door een school dien je op het moment van sollicitatie in het land te zijn. Ze willen je persoonlijk ontmoeten en indien nodig dien je ook een proefles te demonstreren.Â
Vandaag is de eerste dag van vier dagen vakantie dat we beslisten om de omgeving eens te ontdekken. Mijn studenten hadden al een paar interessante plaatsen voorgesteld om te bezoeken. Zo hadden we de keuze om een eetgelegenheid naast een rivier te bezoeken, een nationaal park dat een uur rijden van hier was of een grot dertig minuutjes rijden van de plaats waar we leven. We besloten naar de grot te gaan daar dit toch het dicht bij zijnde was. De rit er naartoe was magnifiek, prachtige landschappen passeerden ons, boomgaarden of velden vol met mais of suikerriet, boeren op hun velden en bergen in de verte die het geheel een sprookjesachtig decor gaven. En Thailand zou Thailand niet zijn of we kwamen wel één of meerdere tempels tegen . Een scooter hebben geeft ons toch een bepaalde vrijheid. Je bent niet afhankelijk van bussen of taxi's en het bespaart natuurlijk ook wat centjes. Hoezo hoor ik je al zeggen en wat met de kosten van de benzine, wel een volle tank kost me ongeveer 2.50 euro. Mochten we dit doen met een taxi dan konden we toch al rekenen op zo'n 500 tot 1000 euro voor een dag rit.Â
Is er een groot verschil tussen komen als een toerist in Thailand of hier wonen als een expat?
Reactie plaatsen
Reacties