Bedenkingen

Toen ik vorig jaar in Thailand aankwam was het enige wat ik bezat een rugzak met wat kleren, een laptop, camera en een smartphone.

Ik had mijn werk opgezegd en kwam naar hier zonder de garantie dat ik werk zou vinden. Velen verklaarden me gek, anderen vonden wat ik deed super spannend en avontuurlijk. Het zal wel geen verrassing zijn dat degene die me gek verklaarden groter in aantal waren dan degene die me aanmoedigden om het te doen. Belgen zijn in Europa gekend als werknemers die niet of weinig veranderen van werk, zelfs als dit werk aanvoelt als een gouden kooi. Dit wordt grotendeels verklaard door ons systeem van anciënniteit, hoe langer je voor een werkgever werkt hoe meer je deze en andere voordelen opbouwt. Verander je van werkgever dan vervalt in vele gevallen al je opgebouwde voordelen. Ik had natuurlijk gerust nog 7 jaar kunnen verder werken als verpleegkundige om zo in vervroegd pensioen te gaan op 61 jaar. En langs ene kant zou dit ook de veiligste en logische stap geweest zijn. Alleen......ik zag het totaal niet zitten om nog 7 jaar te werken als verpleegkundige. Verpleegkunde is een mooi beroep maar de laatste jaren was er veel veranderd. De werkdruk was verhoogd, covid kwam, vele beloften van de regering werden niet ingevuld waardoor de moed van velen in de grond werd gestampt, tijd voor patiënten was en is er amper nog.....alles dient rap en snel te gebeuren.

Mijn lichaam en geest protesteerde tegen deze manier van leven en werken, het was tijd voor iets anders.

En nu enkele maanden later.....heb ik weinig of geen bezit maar voel ik me veel beter dan ik me in tijden heb gevoeld.

Ik verdien veel minder dan wat ik in België verdiende, zo'n 900 euro per maand, maar met dit bedrag kan ik een huisje huren, elektriciteit betalen en voorzien in mijn dagelijkse behoeften iets wat meer en meer moeilijker was in België.

Ik vind het altijd grappig om te zien naar You Tube filmpjes van mensen die verklaren hoeveel geld je op zijn minst nodig hebt om hier te kunnen leven.....je ziet dan bedragen van minimum 1500 tot 2000 en meer euro passeren.

Laat je hierdoor niet beïnvloeden, alles hangt af van welke levensstijl je aanhoudt.

Als je zoals ik dagelijks gaat werken, geen nood hebt aan een uitgaansleven en tevreden bent met het weinige dat je hebt dan kun je hier prima leven met veel minder.

Maar wat me het meest gelukkig maakt is dat een goede relatie heb met mijn partner en dat ik omringd ben door natuur.

Thailand bezit nog veel groen ook in zijn grote steden. Ik heb altijd een grote nood gehad aan natuur, wandelen in bossen omringd te zijn door wild leven is een rode draad doorheen mijn leven.

Spijtig genoeg is ons landje een land geworden van voornamelijk beton en grijs.

Er valt weinig variatie te bespeuren in het wild leven dat ons omringd in België....roodborstjes, koolmeesjes, duiven en de sporadische specht. Naar groter wild zoals herten, everzwijnen, vossen is het al serieus zoeken.

Ook meer en meer soorten geraken bedreigd door onze manier van leven en verbouwen van voedsel.

Dit valt me nu nog meer op als ik naar de foto's kijk van mensen die hun leven delen op facebook hoe grijs alles is in vergelijking met hier.

Gebouwen en tempels zijn veelal bondig gekleurd in helder rood, geel, blauw tot aan het kitscherige toe.....but I love it.

Kleur geeft letterlijk en figuurlijk kleur aan je leven.

Het is ook bewezen dat groen een natuurlijk effect heeft op ons welzijn en genezingsproces. 

Patiënten die uitkijken op een betonnen muur hebben een langere recupereringstijd dan patiënten die uitkijken op een park of bos.

Hun genezingsproces verloopt sneller.

DIt verklaard misschien waarom er een hogere graad van depressie is in steden dan in landelijke gebieden.